Το ξυπνητήρι χτυπάει κάθε μέρα την ίδια ώρα. Σηκώνεσαι, το κλείνεις, ντύνεσαι βιαστικά μες στο σκοτάδι, πετάς καφέ και νερό στο ποτήρι, αρπάζεις το σάκο σου και κατευθύνεσαι στη στάση. Η δουλειά κάθε μέρα φαντάζει όλο και πιο πληκτική και κάθε βράδυ η -ρητορική κατά βάση- ερώτηση ''ποιος πάει ρε γαμώτο αύριο στη δουλειά?'' γίνεται μέρος της ρουτίνας σου. Η βάρδια ξεκινάει, εσύ ήδη έχεις πάρει την θέση σου. Όχι ότι είναι δύσκολη η δουλειά, αλλά να, είναι που δεν έχουμε μάθει να κάνουμε τίποτα στη ζωή μας και όλα μας κουράζουν. Οι 3 πρώτες μέρες είναι δύσκολες. Φοβάσαι να κοιτάξεις στα μάτια τον επιστάτη ή τους άλλους αγνώστους εκεί μέσα (κυρίως αυτούς που φοράνε μπλε) και περπατάς με το κεφάλι χαμηλά για να μην γίνεις στόχος, γιατί θεωρείς τους πάντες ανώτερους.Κουράζεσαι τόσο από το περιβάλλον γύρω σου, που νομίζεις ότι χάνεις το μυαλό σου. Οι επαναλαμβανόμενοι ήχοι και τα μηχανήματα που προσπαθούν να μην καταρρεύσουν, όντας ερείπια, φαντάζουν σαν μια φων
Στόχος μας να μην ξεχνάμε γιατί γράφουμε