ΣτοχοΠοίηση

Κι ας έχεις λιώσει τους χατζηφραγκέτα και ξέρεις κάθε στίχο τους απ'έξω. Κι ας έχει τζιβώσει το μαλλί σου απ'τον ύπνο. Κι ας αργείς πάντα στο μάθημα γιατί η σχέση σου με τον χρόνο είναι περίπλοκη. Κι ας επηρεάζεται η διάθεση σου από το χωροχρόνο και τους ανθρώπους. Κι ας μην μπορώ να προσδιορίσω τα πιστεύω σου και το χρώμα της ψυχοσύνθεσης σου με μια λέξη. Κι ας μην είσαι η φωνή της λογικής αφού είσαι η λογική στη φωνή. Εγώ ποτέ μου δεν έχω δει πιο όμορφο κυκλωμένο αλφάδι. Και ζηλεύω την μοβ σου κούπα γιατί περνάει περισσότερο χρόνο μαζί σου, απ' ότι εγώ. Αλλά ξέρω ότι την επικοινωνία που έχεις μαζί μου, δεν την έχεις με κανέναν και τίποτα. Ακούγεται εγωιστικό. Ξέρεις ότι δεν είναι. Εσύ με ξέρεις. Ήσουν πάντα εκεί. (Α)νθρωπέ μου 

Είχες το πιο ωραίο ποδήλατο. Ψάχνω το κουτί των αναμνήσεων και όσο ψάχνω τρόπο να σε σβήσω τόσο επανέρχεσαι. Και τώρα θυμάμαι τον ήχο του λιωμένου από τις βόλτες λάστιχου, καθώς αγκάλιαζε την άσφαλτο. Και εκείνο το λαχανί χρώμα, που στον ήλιο γυάλιζε όπως τα μάτια σου όταν παιδεύεις τέσσερις χορδές. Κανένα ποδήλατο δεν μοιάζει με το δικό σου. Θυμάμαι σε μια προσπάθεια να ακουμπήσω τη γλώσσα σου έκλεισες τόσο δυνατά τα δόντια σου που ο ήχος έσκισε ένα κομμάτι του μυαλού μου, που έμεινε κάπου ανάμεσα στο χείλη σου. Και τώρα μεγάλωσες άρχισες το κάπνισμα και έκοψες το ποδήλατο. Μεγάλωσα και εγώ και σταμάτησα να το κυνηγάω. Όσα ποδήλατα κι αν συνάντησα, ακόμα κανένα δεν μοιάζει στο δικό σου. Δεν φεύγουν όμως τα σημάδια από τις ρόδες που με πατήσατε. Μα ας είναι αυτή η πιο ωραία καύση. Αυτός είναι ο αυτοπυρπολισμός μου και δεν σε παίρνει να υπάρχεις.  

2000 και κάτι. Η μετανάστευση των φοιτητών, την έφερε εδώ. Η επίτευξη του σκοπού για τους άλλους είναι ηδονιστική, μα για αυτήν, απλά ανέραστη. Η πόλη είναι καινούργια και αχανής. Η Αθήνα δεν είναι τελικά όσο τραγική την περιγράφουν. Εδώ, ίσως μπορούσε να κρυφτεί από τους κανόνες του χάους. Μπήκε στην κοινωνιολογία. Ήθελε να μελετήσει τα κοινωνικά φαινόμενα, πριν τα υιοθετήσει. Η αυτοκτονία της εδώ -αν τελικά έλυνε το δίλημμα «δειλία ή θάρρος»-, θα ήταν ένα απλό καθημερινό γεγονός, που δεν θα άγγιζε κανέναν. ***  Ήταν παράξενη κοπέλα. Είχε ένα πράσινο και ένα μαύρο μάτι. Δεν ήταν όμως πάντα μαύρο. Κάποτε, είχε ένα σκουροπράσινο χρώμα με καφέ ιριδίζουσες αποχρώσεις, μέχρι τη στιγμή που αντίκρισε την αλήθεια και μαύρισε. Είχε μαύρα μαλλιά και 6 τζίβες, μια για κάθε φορά που ερωτεύτηκε. Δεν έβγαινε έξω τη μέρα, είχε καταλάβει πως τη νύχτα κανείς δεν την κρίνει για τα σημάδια που φέρει. Σημάδια καψίματος στο δεξί της χέρι και τη δεξιά πλευρά του λευκού της προσώπου. Κάποιος, κάποτε

Το αίμα σου πιο επαναστατικό από ποτέ. Οι πληγές σου δεν κλείνουν όσο κι αν τις γλείφω. «Πόνεσε με!» Έχεις ωραία γεύση κάθε υγρό σου, θυμίζει κάτι διαφορετικό. Ανάμεικτα συναισθήματα χαρά και τρόμος. Αδίκως έσπασα το κεφάλι σου στην προσπάθεια να μπω μέσα. Και τώρα τι? «Ακούς?» Βαριέμαι να σε κοιτάω να κείτεσαι. «Σκέφτεσαι?» Σκεφτόσουν όταν ξέσκιζα τη σάρκα σου και φύτευα ελπίδες? Θα με σκέφτεσαι?

Η Αλίκη δεν άντεξε κρεμάστηκε από το ταβάνι. Ο καπελάς, αφού σοδόμισε το σώμα της την έκανε εκκρεμές, γιατί η ψύχωση του λαγού με τον χρόνο είναι μεταδοτική. Η ιστορία, δεν έχει αίσιο τέλος, μικρό μου. Εδώ δεν είναι χώρα των θαυμάτων εδώ οι άνθρωποι βρίσκονται παρατεταγμένοι μπροστά από φωτεινές μηχανές, ανυπόστατα σώματα υποταγμένα στη ζωή και συμβιβασμένα στην ιδέα των κοινωνικών ανισοτήτων. Εδώ είναι η χώρα των τεράτων. Καλώς όρισες λοιπον.